Memberi dan Menginspirasi

Sabtu, 31 Mei 2014

Carpon : Nu Ngulutrak Tengah peuting

Dari kecil saya suka baca carpon, carpon adalah singkatan dari carita pondok. sama dengan cerita pendek kalau dalam bahasa Indonesia. Mencoba menulis dalam bahasa sunda dan mengirimkannya ke media cetak. Alhamdulillah dimuat di Tribun Jabar. bagi teman-teman yang mau nyoba kirim bisa membaca dulu / beli dulu korannya. Di sana biasanya tertulis alamat email dan kriteria tulisan seperti apa yang bisa dimuat. Selamat membaca

kantos medal di Tribun jabar Mei 2014
                                                           Carpon ku Yati Nurhayati
Panto ngulutrak tengah peuting, pasti  apa karek datang. Meh Unggal poe   apa datang tengah peuting bari kaayaan bau alkohol. Sainget kuring  apa tara boga pagawean nu netep, ceuk  apa mah bisnis  ngan duka teuing bisnis naon da can pernah untung.  Nu puguh mah pagawean apa teh ngan ukur namprak ka pamajikan.
Sapopoe apa  ngurus motor  kameumeutna nu geus  kolot. Di usap dielap nepika herang mencrang. Isuk- isuk mun can aya cikopi can waka cengkat tina kasur,  sakapeung kuring sok keuheul kana kalakuan bapa, komo lamun geus sagala di alungkeun, gelas jeung piring  ngararapung  mun keur ambek ka pamajikan.
Kuring jeung  ifan lanceuk kuring geus  teu aneh lalajo bapa nyiksa nu jadi indung. Sok nyarempod we dijuru bakat kusieun.  Eta basa kuring jeung  ifan leutik keneh,  Ifans  geus  rumaja mah paling nyingkah mun  bapa keur parerea  omong teh.  
Pernah hiji waktu Ifan  nitah papirak ka indung kuring, “ Mah Saumur-umur dinyenyeri wae ku si Apa, naha Mamah rido ? Ayena mah gugat cerai we, da Mamah mah guru,  boga gaji ieuh,  Ifan geus gawe tinggal ngabiayaan hiji deui, ku Ifan oge pasti dibantuan biaya kuliah Etti mah.” Mamah ngan saukur jempe. “ Lain masalah biaya, tibaheula oge jarang di nafkahan.”  
Mamah sok mindeng leungit duit, nya tara nyalahkeun sasaha deui, da nu sok wani nyokot barang baturmah iwal ti apa, cengcelengan kuring oge mindeng aya tapak ngabobol. Siga basa kuring masih keneh SD kelas 6, duit jajan anu diirit ku Mamah unggal poe disesakeun, tidituna hayang milu piknik disakola pas perpisahan. Karunya  ari kudu ngandelkeun Mamah mah.  
Unggal balik sakola cengcelengan teh dieusian  aya sarebu atawa dua rebu, kuring beuki sumanget  ngeusian basa wali kelas ngumumkeun deui piknik teh jadi na ka Jogja. Kuring teh geus lila hyang kaditu lain ngan saukur ceuk beja kaajaiban dunia candi Borobudur anu kasohor ka mancanagara.  
Dina hiji poe kuring rek muka cengcelengan, ongkohna bendahara kelas nagih wae, anu rek milu piknik kudu manjer heula  lima puluh persen, ameh puguh sabaraha urangna nu rek  milu, puguh re nyewa beus sabaraha. Ari kitu namah kaharti ku kuring oge, da jadwalna ngan saukur sabulan deui. Pihak sakola embung rugi, hanas nyarter mobil, ari nu milu saeutik.
Ku kuring dijanjikeun ka isukan mayar ka bendahara kelas. Na ari kuring balik ti sakola kamar teh geus acak-acakan, buku jeung baju tina lomari pabalatak luhur dipan. Nu kacida handeueulna cengcelengan nu geus tapak  nyebet handapna, da cengcelengan plastic jadi babari, ari ku kuring di dikoclak-koclak  meni hampang, sihoreng kosong.  Kuring nepika  gering sababaraha poe teu sakola.
Hiji deui kabiasaan apa, sok nganjuk rokok   jeung kopi, bari tara mayar. Mamah sok sering aya nu nagih tukang warung, sakapeung sok era lamun aya nu nagih bari awong-awongan nyarekan apa. Ku mamah  sok enggal disampeurkeun bari sasadu, biasana mamah sok ngajanjikeun ke awal sasih bade di lunasan.
Ari inget kajadian  sabaraha  taun katukang  sok nyesek kana dada, tapi kuring teu bisa kukumaha. Anu osok ngalawan jeung nentang sagala kalakuan bapa mah lanceuk kuring Ifan.  Pernah ifan  di tampiling di hareupeun kuring jeung Mamah.  Harita Ifan ngahalangan apa anu rek nenggeul  ka Mamah.
“Pa bunuh we Ifan teh sakalian.” Sora Ifan  anu emosi bari ngasongkeun peso nu aya diluhur meja. Kuring sieun  Apa kaasupan jurig. terus aya salah sahiji nu tewas.  tapi diluar dugaan apa malah ngaleos ka luar. Alhamdulillah kuring  ngusap dada.
Aya deui  kajadian anu  hese  mopohokeunana, harita kuring  karek kelas 1 SMP  , Ifan kelas 3 SMP diimah kuring harita aya Bi Tati, adi Mamah anu karek kaluar sakola niatna rek cicing di imah kuring       bari neangan gawe, indung kuring kacida atoheunana, aya nu mantuan pagawean diimah, nyeuseuh jeung ngumbah wadah.
Kuring inget keneh poena  poe senen, da  harita kuring kabeurangan jadi teu milu upacara. Naha hate teh bet hoream kasakola. Keur mah rada teu ngareunah awak. Atuh kuring  bolos sakola, tapi moal waka ka imah da apa pasti aya keneh, hoream nyieun alesan lamun di Tanya. Antukna kuring ulin heula di alun-alun.  Da kuring teu biasa bolos, jadi meni asa teu paruguh, loba kasieun. Sieun aya nu ningali yen kuring ulin make saragam keneh, terus dilaporken ka sakola, sieun panggih jeung guru, jeung rea deui kasieun kuring.
Antukna jam salapan oge kuring mutusken balik ka imah, diimah mah moal aya nu ningalieun kuring teu sakola. Da Mamah ka sakola, Ifan oge sakola, apa wayah kieumah biasana geus kaluar jeung motor antikna. Ari bi Tati sok rajeun ulin ka tatangga ngagosip bari silih siaran.
Turun tina angkot kuring langsung, mukakeun panto gerbang nu teu di konci. Terus panto hareup ku kuring di dorong,  kuring heran sarua teu di konci, langsung kuring kadapur, teu aya curiga nanaon. Basa ngaliwat ka kamar bi Tati, aya sora ti jero kamar.
Panasaran kuring ngintip tina lawang konci, enya oge kuring leutik keneh, tapi kuring ngarti da geus SMP. Nu katingali ku kuring apa keur numpakan bi Tati. Kuring teu ngarti naha jol hayang ceurik, inget ka Mamah. Naha asa aya nu nyelekit kana hate ningali kalakuan apa.
Leuwih nyeri tibatan ningali Mamah di siksa, leuwih nyeri basa ningali Ifan ditampiling, leuwih nyeri basa lengit duit. Naha pedah kuring sarua awewe, asa di khianatan.
Kuring teu tulus kadapur, tuluy ka kamar bari panto digubrakkeun. Da kamar kuring teu jauh ti kamar Bi Tati, kuring ceurik. Apa nyamperkeun ka kamar. Tapi kuring teu bisa kedal kaambek teh. Disamperkeun ku Apa, kuring beuki narikan. “Hampura apa, khilap. Kade ulah bebeja ka indung maneh.”
Isukna  Bi Tati amitan, Mamah rada heran, naha meni ngadadak rek balik. Tapi antukna di izinan oge da Bi Tati maksa. Ti harita kuring tara patanya jeung  Apa, enya oge kuring karek 14 tahun, kuring ngarti apa geus hianat ka Mamah.
Mun kaparengan aya apa, kuring langsung ka luar, mun kuring keur nyarita terus aya apa langsung jep  jempe. Sabaraha kali Mamah ngelingan, yen kuring tong ngamusuhan ka apa, malah Mamah kungsi nyeleksek aya naon, naha sikep kuring jadi barubah.
Hayang teh nyarita ka Mamah, kunaon kuring judes ka apa, hayang  numpahkeun rasa anu ngaganjel dina hate. Tapi teu wasa, keur mah Mamah can pernah disenangkeun tambah mun apal apa salingkuh jeung adi patuturun hulu.  Bae ngan kuring wungkul nu nyeri, Mamah tong nepika nyaho kalakuan apa nu hiji ieu. Cukup Mamah nyaho yen apa sok mabok, cukup Mamah nyaho yen apa sok maok duit balanja, cukup Mamah nyaho apa sok ngabobol cengcelengan kuring jeung Ifan, cukup mamah nyaho yen apa   sok nganjuk rokok diwarung
Waktu terus nyerelek,   kuring can bisa mopohokeun kajadian eta, da sabaraha kali lebaran oge kuring can pernah sasalaman deui jeung apa.  Kuring oge can panggih deui jeung Bi tati, terakhir  manggih beja yen Bi tati TKW ka  arab Saudi. Nepika danget ayena bi Tati can nikah, manehna ngarasa prustasi, kulantaran geus di nodaan kasucianana.
Sakapeung kuring sok ngarasa dosa, ngabaeudan kanu jadi kolot mangtaun-taun. Sakapeung sok hayang nyuuh dina lahunanana menta dihampura,  da ningali waruganamah kuring teu tega. Tapi naha apa teu hayang menta dihampura ka Mamah anu kungsi dikhianatan.
Eta karek semet kahayang, mun paamprok jonghok mah sok kabayang wae kajadian harita, antukna niat hayang menta dihampura teh tara jadi wae.
Kuring ayena kuliah malahan tereh rengse, ari Ifan mah milih neangan gawe kaluar ti SMA teh. Ari kahayang Mamah mah Ifan oge kuliah, tapi Ifan teu minat neruskeun sakola, haying ngala duit mantuan Mamah pokna.
Mamah oge teu bisa maksa, da kuliah mah biayana lain saeutik, jadi lamun motivasina ti a wal kurang, bisi pegat dijalan.  Salian Mamah nu ngabiayaan kuring, Ifan oge mindeng mantuan, Ifan ngadukung pisan kuring kuliah,kuring jadi harepan Mamah jeung Ifan.
Balik  ti kampus geus burit, da aya acara di fakultas, siga biasa   kuring tara loba nyarita. Sanggeus  sholat  isya kuring muru bantal jeung kasur , acara  TV teu bisa ngelehkeun  rasa tunduh anu kacida  .  Teu kungsi lila kuring geus teu  inget di bumi alam.  
Bakating kutunduh  nepika teu apal aya nu nyelenep asup ka kamar.  Sadar-sadar basa aya nu nindihan beurat kana awak.  Gancang ku kuring di suntrungkeun bari  reuwas jeung sieun kacida.  Sihoreng  Apa. Tapi kukuring dilawan kalah beuki buringas. Sakuatna oge tanaga awewe, ngalawan anu keur kasetanan.  
Apa geus ngancurkeun hareupan Mamah jeung Ifan.  Nya hareupan kuring oge.  Kuring bingung  ngajawab naon lamun Mamah nanya anak saha nu aya dina rahim kuring. Kuring oge bingung Apa bakal jadi bapa sakaligus aki.

Rancaekek, Maret 2014

2

Sabtu, 24 Mei 2014

Cernak : Gerobak sampah

Cerita anak ini dimuat di majalah Girls edisi no. 20 tanggal 7 Mei 2014. karena banyak yang nanya bagaimana cara mengirim ke majalah ini, aku posting saja disini. mengenai ketentuannya hampir sama seperti cerita anak yang lain, hanya saja mungkin yang sesuai dengan anak perempuan usia SD. cernak dikirimkan ke : girls@gramedia-majalah.com.
ini adalah cerita asli, walaupun mungkin ada editan redaksi.


Gerobak Sampah Mang Ano
Cerpen anak : Yati Nurhayati
Silvi menutup hidung setiap kali gerobak sampah Mang Ano lewat, pasalnya gerobak ini mengeluarkan bau kurang sedap.
” Mang Ano kalau ngambil sampah kesini  jangan sore-sore !” Teriak Silvi pada Mang Ano yang lagi mengambil keresek sampah didepan rumahnya. “ Jadi kapan Neng, kan emang harus keliling dulu, disini kebagian sore.”  “Ya terserah  pokoknya jangan sore-sore, kalau sore   waktunya saya lagi dirumah, gerobak Mang Ano bau banget.” “ Baiklah Neng nanti Mang pikirkan waktu yang tepat.” Mang Ano    pergi kerumah yang lainnnya.
Untuk hari-hari berikutnya Mang Ano mengambil sampah  mulai magrib hingga tengah malam baru selesai, semua pekerjaannya ia lakukan dengan rasa senang dan tanpa mengeluh.  Ketika orang sudah terlelap tidur mang Ano masih bekerja, dan pagi-pagi sampah-sampah didepan rumah sudah bersih.  Silvi pun merasa senang karena tak ada bau sampah yang lewat saat ia bermain dirumah.
Hari ini pelajaran matematika yang paling tidak disukai Silvi, ada beberapa pekerjaan rumahnya yang belum diselesaikan. Tapi seperti biasa Silvi tampak tenang, karena biasanya bu fera akan membahas satu persatu PR nya.
Setelah masuk Kelas Bu Fera menyuruh anak-anak keluarin buku PR nya, tanpa disangka Bu Fera menyuruh  satu- persatu maju ke papan tulis untuk mengerjakan PR matematika.  Seketika wajah Silvi memerah, pasti yang akan disuruh mulai dari kursi barisan depan. Dan ia belum ngerjakan semua PR nya.
“ Wajah kamu kok tegang begitu ?” Tanya Linda yang duduk di sebelah Silvi. “ Aku belum ngerjain PR nya.” Jawab Silvi singkat. “ Kenapa ?” “ Aku nggak ngerti.” “ Ya udah dari pada kamu kena marah Bu Fera, kamu kedepan pake buku PR ku saja.” “ Benar Lin ? maksih ya.” Linda mengangguk dan tak lama buku PR nya sudah berpindah tangan ke Silvi.
Tiba saatnya Silvi maju ke depan, ia ragu-ragu melangkah. Tapi diseretnya juga kedua kakinya maju kedepan. Ia menulis soal matematika, lalu menuliskan jawabannya. Soal itu tak dimengertinya, tapi ia tulis saja. “ Nah ini baru lengkap, jawabannya juga betul. Soal, rumus lalu jawabannya.” Ucap Bu Fera. “ Lanjutkan nomor berikutnya.”
“ Makasih ya kamu sudah menyelamatkan aku dari bu Fera dan teman-teman lainnya. Pasti aku diketawain teman-teman kalau mereka tahu aku nggak ngerjain PR.” Silvi menulis pada secarik kertas, lalu diberikan pada Linda. Linda membalas,   “ Iya sama-sama, tapi aku pinjamin Cuma kali ini. Besok-besok kamu harus ngerjain sendiri.” “ Oke boss!” 
  Saat pulang sekolah Silvi mengejar Linda yang sudah ada jauh didepan.” Lin, kamu kan jago matematika, bagaimana kalau kamu ngajarin aku dong. Kamu tahu sendiri kan aku sangat kurang pelajaran yang satu ini. Please kamu mau ya !” “ Iya, boleh.” Tak tega melihat sahabatnya memohon. “ Bagaimana kalau kita belajar bareng dirumah ku ?” “ Sekarang ? aku harus pulang dulu dan minta izin.” “ bagaimana kalau nanti sore ?” “ Oke.” Lalu keduanya berpisah.
Semenjak saat itu  Linda dengan telaten mengajari sahabatnya matematika, dengan caranya sendiri Linda menerangkan sehingga Silvi mudah menyerap dan mengingat yang diajarkan sahabatnya. Ia sendiri merasa heran dengan kemampuan dirinya sekarang. Awalnya nilai ulangan  matematika selalu dibawah 6 tapi sekarang dia bisa mencapai nilai 9. PR selalu dikerjakan. Dan tentu saja Silvi sangat berterimakasih pada sahabatnya itu.
“Mang Ano kemana ya? Sudah satu minggu nggak ngambil sampah.” Tanya bunda pada bibi. “kurang tahu bu.” Jawab bibi singkat. Memang sampah sudah menggunung di depan rumah.  Begitu   juga didepan rumah yang lain, baunya sudah tidak enak.  Semua warga menanyakan keberadaan mang Ano, bukan ingin tahu apa yang terjadi padanya.
Pak RT mengumpulkan warga dan mengumumkan agar sampah didepan rumah yang sudah menumpuk harus segera dibersihkan sebelum ia mendapatkan pengganti Mang Ano. Pak RT kesulitan mencari penggantinya, tak ada orang yang mau dibayar murah, apalagi kerjanya hingga tengah malam.
Sampah menjadi masalah baru dikampung ini. Tak ada juga yang tahu rumah Mang Ano, mang Ano seperti hilang ditelan bumi. 
Sepulang sekolah Silvi mengajak Linda kerumahnya. Tapi kali ini Linda menolak. “ Bapakku lagi sakit, aku disuruh langsung pulang sama ibu.” “memang bapakmu sakit apa?” “ Kata ibu sih pengaruh dari ia suka kerja malam, ibu udah berkali-kali melarang bapak agar tidak keluar malam-malam. Tapi bapak selalu memaksa, katanya demi tugas.”
“Oh, kalau begitu aku nanti kerumah mu, aku mau nanyain PR kemarin. Belum ngerti. Boleh kan ?” Linda menganggukan kepala.
Dengan sepeda mininya, Silvi menuju ke rumah Linda. Tak lupa ia bawa buah-buahan di kulkas untuk bapaknya yang sedang sakit.  Rumah Linda ada di pekampungan padat.  Sangat sederhana. Dan betapa kagetnya Silvi ternyata yang sedang terbaring lemah di rumah Linda sahabatnya adalah Mang Ano. Orang yang selama ini sangat dicari oleh semua warga.
Silvi minta maaf pada mang Ano, gara-gar ia mang Ano harus ngambil sampah malam-malam. Betapa malunya Silvi sama sahabatnya yang banyak membantu ia dalam belajar.  Silvi menelpon ayahnya, agar membawa mang Ano kerumah sakit. Ia ceritakan pada ayah dan bundanya bahwa Lindalah yang selama ini membantu ia dalam belajar matematika. Mendengar cerita Silvi ayah kagum sama Linda, jangan sampai Linda putus sekolah gara-gara tak ada biaya. Dan ayah berjanji akan membantu biaya sekolah Linda untuk meringankan mang Ano.
Dalam hati Silvi berjanji tak akan meremehkan pekerjaan seseorang.   

0

Senin, 05 Mei 2014

CERNAK :Ketika hujan mengguyur bumi


Oleh
Ananda Aprilia Sholihah
Sore  ini hujan turun lagi, setelah kemarin hampir seharian mengguyur kota ini.  Sarah duduk memandangi hujan yang beraturan turun dari langit. Ada rasa cemas di wajah Sarah. Bunda yang dari tadi memperhatikan Sarah,  datang menghampiri.
“Kenapa ? bunda perhatikan kamu kamu cemas sekali.” Kata Bunda seraya mengelus rambut Sarah yang terurai.  “ Hujan  terus bun.” Sahut Sarah singkat, masih dengan wajahnya yang cemas.” Memang kenapa kalau hujan ? harusnya kita gembira kalau turun hujan, karena hujan itu membawa rizki.” “Aku takut Bun, kalau hujan tidak berhenti, rumah kita nanti banjir lagi. Seperti tahun kemarin, aku tidak sekolah, lampu mati, makanan susah.”
Ibu menghela nafas.  “Kamu perhatikan, pohon-pohon disana sangat gembira ketika hujan datang, nyanyian anak kodok ketika datang hujan, bumi yang berseri gembira  ketika hujan mulai mengguyur. Jadi tidak pantas kita membenci hujan.”  “sebenarnya bukan Sarah benci hujan bun, tapi Sarah takut kalau hujan deras seperti ini.”
Kamu lihat berita di tv daerah yang kekeringan ? itu karena hujan tak turun dalam beberapa bulan.” “ Ya Sarah juga lihat bun. Banyak juga berita kebanjiran bun.” “jadi kita berdoa aja, mudah-mudahan kita nggak kebanjiran dan kekeringan.”
“ Kan tidak cukup dengan berdoa, lalu kita tak ada usaha, begitu menurut ustad guru ngaji Sarah Bun.” “Sarah ingat nggak beberapa bulan yang lalu, semua warga desa bergotong royong  dipimpin sama pak lurah dan ketua RW masing-masing.” “ Ya Sarah ingat, tapi waktu itu Sarah lagi ada  ekss kul di sekolah, jadi nggak tahu kegiatan apa yang dilakukan.”
“oh iya, waktu itu pak lurah menganjurkan untuk buat lubang biopori dihalaman rumah masing-masing.” “Lubang biopori ? gunanya untuk apa ?” “ Lubang biopori ini untuk tempat meresapnya air hujan. Kamu tahukan kenapa terjadi banjir ?” “Karena buang sampah disungai, sehingga sungai-sungai itu meluap dan airnya tumpah ke darat.”
“ Yap, itu salah satunya,  penyebab lainnya karena tak ada tanah untuk menyerap air hujan, karena tanah dan rawa kini sudah di bangun gedung bertingkat.” “Oh jadi lubang-lubang dibelakang rumah itu untuk menyerap air hujan ?”
“Iya sekarang disetiap halaman rumah di buat lubang biopori.” “Mudah-mudahan kita tidak kebanjiran lagi ya bun.”
“Jadi Sekarang jangan  sedih lagi kalau turun hujan, sebaliknya kita harus bersyukur masih diberi rizki berupa air hujan.”
Sarah tersenyum.





0